Vardı onda
Mustafa Remzi Samancı (Kul Remzi)
Gitti canı cihanım saba yeli vardı onda
Yaktı canı cananı sabrı sukut vardı onda
Canı hayran eylemişti nazarını gör demişti
Gel damara gir demişti cana derman vardı onda
Lokma olup derman veren ilahiden ferman gelen
Zikirlerle postu seren post şinislik vardı onda
Semaların dehasıydı rahmetlerin damlasıydı
Erenlerin hırkasıydı ilmi irfan vardı onda
Yaratanın kulu olan gökten alıp yere veren
Kulluğunu her an bilen sadakatlik vardı onda
Her deminde durmaz yanar bülbül gibi dala konar
Fidan iken olan çınar kökenleri vardır onda
Kul remzi der yaktı beni belirirken o çimleri
Kara toprak en son evi isimsiz taş vardır onda
