Hz. Yakup'un gözlerinin açılması

Fakat müjdeci gelip de gömleği onun yüzüne koyar koymaz derhal eskisi gibi görmeye başladı. O zaman Ya’kûb: «Ben size, sizin bilemeyeceğiniz şeyleri Allâh tarafından vahiy ile muhakkak biliyorum, demedim mi?» dedi.” (Yûsuf, 96)
Gömleği getiren bu müjdeci Yehûda idi. Onun: “–Kanlı gömleği babama ben götürmüş ve onu kedere boğmuştum. Şimdi de bu gömleği yine ben götüreyim de sevincine sebep olayım!” diyerek Mısır’dan Kenan iline kadar büyük bir heyecan içinde, başaçık, yalınayak yürüdüğü rivâyet edilir.
Bu gömlek, İbrâhîm aleyhisselâm ateşe atılacağı zaman Cebrâîl aleyhisselâm tarafından cennetten getirilmiş olan gömlekti.
Hazreti Mevlânâ, yukarıdaki mevzû ile alâkalı olarak; şöyle buyurur:“Ya’kûb’un, Yûsuf’un yüzünde gördüğü fevkalâdelik, kendine mahsûs idi. O nûru görmek Yûsuf’un birâderlerine nasîb olmamıştı. Kardeşlerinin gönül âlemi Yûsuf’u hakîkî vechesiyle görmekten ve anlamaktan uzak idi.”
“Ya’kûb, kendi husûsiyetlerini Yûsuf’ta görünce gönlü O’na kaymıştı.”
“Ya’kûb’da Yûsuf’un bir câzibesi vardı. Bundan dolayı Yûsuf’un gömleğinin kokusu O’na çok uzak bir yerden dahî ulaştı. Gömleği taşıyan kardeşi ise o kokuyu duymaktan mahrûm idi.”
“Çünkü Yûsuf’un gömleği, kardeşinin elinde bir emânet idi. Kardeşi, gömleği götürüp Hazret-i Yâkûb’a teslîm ile mükellefti. Yâni o gömlek, kardeşinin elinde, köle tüccarı elinde bulunan mûtenâ bir câriye gibiydi. Köle tüccarının nefsi için değildi. Satıcıdan başkasına âitti.”
“Çok âlim vardır ki, irfândan nasîbi yoktur. İlim hâfızı olmuştur da, Allâh’ın habîbi olamamıştır.”
Yûsuf aleyhisselâm’ın gömleği ile Ya’kûb a.s.’ın gözlerinin açılması, eşyâ ile olan teberrük ve istiâneye bir misâl niteliğindedir.
Oğulları dediler ki: «Ey babamız! Allâh’tan bizim günahlarımızın affını dile! Çünkü biz gerçekten günahkâr olduk.»
Yâkûb da: «Sizin için bir müddet sonra Rabbimden af dileyeceğim. Hakîkaten çok bağışlayan ve çok merhamet eden ancak O’dur.» dedi.” (Yûsuf, 97-98)
Ya’kûb a.s. «Sizin için bir müddet sonra istiğfâr edeceğim!» demek sûretiyle, önce mazlum tarafından affedilmeleri gerektiğine dikkat çekmiştir. Nitekim onlar için istiğfârı da, Hazreti Yûsuf aleyhisselâm ile görüştükleri zamana kadar ertelemiştir.
Yâkûb aleyhisselâm’ın bu tavrını, duâ ve istiğfârı daha makbul olduğu bir vakte bıraktığı şeklinde îzâh edenler de bulunmaktadır.
Nitekim Muhârib bin Dessar’dan şöyle rivâyet edilmiştir: Hazret-i Ömer radıyallâhu anh, bir seher vakti mescide geldiğinde birinin:
“–Allâh’ım çağırdın, icâbet ettim; emrettin, itaat ettim. İşte şu seher vakti beni bağışla!” dediğini işitti.
Hz. Ömer radıyallâhu anh sese kulak verdi ve sesin, Abdullâh bin Mes’ûd radıyallâhu anh’dan geldiğini anladı. Durumu Abdullâh’a sorunca şöyle dedi:
“Şüphesiz Ya’kûb aleyhisselâm oğullarına: «Sizin için bir müddet sonra istiğfâr edeceğim.» diyerek istiğfârını seher vaktine tehir etmiştir. Nitekim Allâh Teâlâ «Seherlerde istiğfâr edenler.» (Âl-i İmrân, 17) âyetiyle böylelerini medheder.” (Taberî, Tefsîr, XIII, 85)
Bir rivâyette de Rasûlullâh sallâllâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurmuşlardır: “Rabbimiz her gece:
«Tevbe eden yok mu, onun tevbesini kabûl edeyim? İsteyen yok mu, ona istediğini vereyim? İstiğfâr eden yok mu, onu bağışlayayım?» diye nidâ eder.” (Müslim, Müsâfirîn, 168-170)
Diğer bir hadîs-i şerîfte ise:“Hazret-i Yâkûb, oğulları için istiğfâr etmeyi Cuma gecesine tehir etmiştir.” (Tirmizî, Deavât, 114) buyrulmaktadır. (Devam edecek)