Nerede kaldı o Osmanlı ruhu
Latife ÖGE AKIN
Avrupalıların 'Muhteşem Süleyman' lakabıyla andıkları Kânunî Sultan Süleyman Hân, 'Muhibbî' mahlası ile çok güzel şiirler yazmıştır. Şiirlerinden bir kısmı toplanmıştır. Birgün, saray bahçesindeki ağaçların karıncalar tarafından istilâ edildiğini görüp, karıncaların öldürülmesi hususunda, bir rivayette zamanın Şeyhülislâmı Zenbilli Ali Efendi'den diğer rivayette ise Ebu Suud Efendi’den fetva istemiştir.
Suâli şiir şeklinde olup, şöyledir;
Dırahtı (ağacı) sarmış olsa karınca
Zarar var mı karıncayı kırınca.
Şeyhülislam ise bu zarif soruya yine şiirle cevap verip, soru kâğıdının altına şu beyti yazmıştır;
Yarın divânına Hakkın varınca
Süleyman'dan alır hakkın karınca.
Maşallahımız var övünme, böbürlenme konusunda. Osmanlı deriz de başka şey demeyiz. 3 kıtaya hükmetmesini mi dersin, sarsılmaz kudretini mi dersin, adaletini mi dersin, çeşit çeşit tebaası olmasına rağmen sağladığı nizamı mı dersin… Allah ne verdiyse artık…
Ama maalesef sadece övünürüz.
Hiç nasiplenmemişiz bu büyük hükümdarlıktan.
Ne adalet almışız, ne Allah korkusu almışız, ne kuldan utanıp, sıkılmayı almışız.
600 yıl boyunca yaşanmış tüm gerçekliği biz bugün 2 tane serserinin diline sakız, 3 tane kendini bilmezin eline oyuncak etmişiz.
Hikaye okur gibi okumuşlar Osmanlı’yı, yazmışlar derinliği, duygusu olmayan senaryoları. Bizler de televizyon başında elimizde çayımız, önümüzde bir koca tabak çekirdek. İzleye izleye üzerimize düşen vefa duygusunu tamamlamışız.
Başka da hiçbir şeye ihtiyaç duymamışız. Ne âlâ…
