Büyümek…

Büyümek sonu olmayan bir yolmuş. Kaç yaşına gelmiş olursan ol, hayat seni tıpışlaya tıpışlaya büyütmeye devam ediyormuş. Yürümeyi öğretiyormuş bu sırattan keskin yolda, karşına geçip day day yapacak kadar merhametli gibi görünürken aslında tam bir cehennem zebanisi gibi sana gülüyormuş düştüğünde. Sıkıntısı uğruna kendini unuttuğun her kişi, ilk önce sana sırtını dönecek. Hayatında her şeyi kendisine göre ayarlamışken, derdiyle dertlenmiş, onun için uykusuz kalmışken, ayağa kalktığı an ilk önce seni kıracak, ilk tekmeyi sana atacak, ilk seni yok sayacak, ilk sana rest çekecek.  Bu dünyanın kanunu bu. Kör gözleri açılır açılmaz ilk önce bastonunu kırıp atar. İnsanlar da böyle. Eşin, dostun, ailen, kardeşin, arkadaşın kim olursa olsun kendi hayatının önüne koyarsan bir adım geride kalmaya mahkumsun. Yerini kendin belirlersin bu hayatta.

Hayatım boyunca soğuk duran insanlara sinir oldum. Ama soğuk ve mesafeli durabilmek, etrafına bir duvar örmek, hakikaten seni dışarıdan gelecek her şeye karşı korurmuş. Kim olursa olsun çizgini bozmamak, kim olursa olsun duracağı bir eşik bırakmak gerekirmiş. Bostana girer gibi, hayatımızın orta yerine bir dinamit koymalarını çaresizce izleyip, sonra da onun yarası beresiyle uğraşmamak için gereken nizamı bizim sağlamamız gerekirmiş. Ha bu zamana kadar bunu yapmayışım aptallığımdan değildi. İnsan vicdanına, merhametine, vefaya inandığımdandı. Ama dedim ya hikayeymiş. Önce ben diyebilmek gerekiyormuş. Önce benim hayatım, önce benim düzenim.