Zaman Zaman
Ayla KAYMAZ
Belirsizliğe tahammülsüz olduğum zamanlarım oldu. Yaraların iyileşmesini bekleyemediğim günler. Oysa akışına bıraksam, hani su akıp kendi yolunu bulacak mesela. Ama ben o an istediğim için cevabı üzüldüm yok yere. Hep derdim ki arafta kalamam ben ya evet ya hayır ortası olmaz. Sırf bir dönüt almak için yorulduğum yerler oldu. Sandım ki bir yanıt almak zorundayım. Kıymetli olanın o olduğuna inandım. Oysa ki bazı şeylerin öyle güzel oluyor ki ortası. Her bekleyişin arafta kalmak olmadığını öğrendim sonra. Dinlenmek olduğunu, nefes almak, deşarj olmak, yenilenmek, yeniden başlamak ya da daha net bir veda olduğunu.
Şimdi dönsem hayatı yaşamak için acele ettiğim günlere, şunları salık verirdim kendime; “Temiz suyun içine çamur karışınca kirlenir. Suyun temizlenmesi için çamuru çıkarmaya çalışmak yerine kendi haline bırakmak gerekir. Su dinlendikçe çamur dibine çöker.
Bazen en sıkıntılı olduğumuz anlarda çabalamak yerine durmak gerekebilir. Sıkıntı elbet dibe çökecektir. İşte o vakit suyu başka kaba aktarma zamanıdır.
Zaman; zaman zaman en güzel ilaçtır...”
