Suçluluk Duygusu

Başkalarına yardım edecek gücü kendinizde bulamadığınız anlar oluyor mu? Benim artık oluyor hem de çokça. Bilmem yaş diyelim bilmem bıkkınlık, yorgunluk, tükenmişlik, fazla sorumluluk. Çok üzülüyorum değmese bile karşıdaki; ben şuan yardımda bulunmalıydım ortada ayan beyan bir durum var diyorum. 

Bazenleri artık kendime öncelik veriyorum. Çocuğum, eşim, bekleyen çamaşırlar, iş için cevaplamam gereken mailler, yapmam gereken çeviriler, dönmem gereken mesajlar aramalar oluyor. Ben o sırada devam edemeyeceğimi görüp bir kahve yapıyorum. İçiyorum o kahveyi içmesine keyif yapmıyorum ama bekleme moduna geçiyorum.

Eskiden de çok severdim yalnız kalmayı. Bir kardeşim yok benim, her zaman birileriyle bir arada olamıyor insan kardeşi bile olsa belki böyle olmuyor. Bekarken belki bazen akış böyle gerektiği için yalnız kalmam gerekiyordu. Bir başıma alışveriş yapmayı, yemek yemeyi, evde olmayı hep çok sevdim. Çünkü hiç bir zaman bunu yalnız bırakılmışlık, terkedilmişlik gibi hissetmedim. Bilakis kendimi deşarj ettiğim olumlu anlamda doldurduğum zamanlar olduğunu bildim, zevk duydum. Şimdi tuvalete dahi benimle gelin desem ki küçük olan bu konuda bana eşlik etmeyi yeni bıraktı benden asla ama asla ayrılmak istemeyen iki miniğim var. Bazen hiç bir işim olmasa bile kendi kendime kalmayı istiyorum. Bunu talep edebilmeyi hakkım görüyorum.

Kırmayan hayır var biliyor musunuz? Ben önceleri hayır özürlüsüydüm. Asla ama asla kimseye hayır diyemiyordum. Bunun doğru olmadığını görmem yıllarımı, yollarımı, gözyaşlarımı aldı. Artık uzun uzun açıklamıyorum da birşeye hayır derken. Çünkü bende birşeyleri yapmayabilirim, bende zaman ayıramayabilirim, güç yetiremeyebilirim. Böyle zamanlarda hayır diyebiliyorum. 

Bunları neden yazdım çünkü hiç kimsenin; bir başkasına yardım edemediği bir an olduğunda, kendine öncelik tanıdığında, bile isteye yalnız kalmayı tercih ettiğinde ve hayır dediğinde suçluluk duymasını istemiyorum. Keyfinize bakın.

Selametle