Kriz anında çocuğuma nasıl yaklaşayım?
Ayla KAYMAZ
Sizlerle bu hafta ne konuşayım diye düşünürken kendimi hep kişisel gelişim konularında yazarken buluyorum. Kendimi bulmamla da alakalı olsa gerek diye düşünüyorum. Ve dahası anne olmakla. Anneliğimin ilk yıllarında neyi nasıl yapacağım hususunda öyle huzursuzdum ki durmadan okuyordum. Eşimin bana duyduğu güven, doktorumun yaptıklarımı tasdiklemesi, kolaya kaçmayışım, verdiğim yoğun emek farkedilmiş ve çevremin gözünde beni mükemmel anne yapmıştı. Hoşuma gitse de bu beni bir süre sonra ezer olmuştu. Sürekli kendimi ;” Bak o seni örnek alıyor yakıştı mı şimdi bu sana, niye böyle yaptın?” larla hesap sorarken buluyordum kendime. Hatta hangi kriz anında kitaplar ne söylüyor, yaklaşım nasıl bunları öğrenmeye çalışıyordum. Çok sevdiğim psikolog bir arkadaşım var arada sırada ona uğrayıp öyle olursa ne demeliyim böyle yaparsa nasıl bakmalıyım gibi bir okyanusa da düşmüştüm. İyi ki düştüm. Çabaladım yüzmek için. Simit kullandım, kolluk kullandım, surf yaptım, daldım, boğuldum, nefeslendim, yoruldum ama bizi buldum. Bu bir yolculuk biliyorum ve uzun ,hala herşey yerli yerinde değil daha çok nefesleneceğim, dalacağım, batacağım, çıkacağım biliyorum ama ben kabul ettim. Anneliğin sadece iyi anlar demek olmadığını, anneliğin sadece iyi sözler söylemek olmadığını, annelerin de kızabiliyor olması gerektiği gerçeğini… Bağırmıyor muyum, evet! Kızmıyor muyum evet, hata yapmıyorum evet! Ben bütün bunlarla güzel bir anneyim. Bağırırsam nedenini sakin bir anımda açıklıyorum, kızıyorsam tavrının beni
bir insan olarak bu noktaya nasıl getirdiğini anlatıyorum, hata yaparsam özür diliyorum! Küçülmüyorum, böylece büyüyorum. En önemlisi de artık bu durumda bu kitap ne derdi diye düşünmekten vazgeçtim. Çünkü anladım ki bu da bir hataydı ben hatamdan döndüm. Ben kendime, evladıma, iş birliğimize ve hatalar bile yapsak bu hataların bilgeliğine güveniyorum. Ha okuyup öğrenmeye devam ediyorum o ayrı ama diyorum ki bunu diyen yazar; benimle aynı memleketli mi? Onun çocuğunun da fıtratı aynı bu mu? Aynı kültürel pastaya mı çatal sallıyoruz? Onun evinde ki kilimle benim ki aynı mı? Hiç biri değil ! O nedenle ben yaradanın doğum hediyesi annelik iç güdülerime sarılıyorum, bu bizim yolumuz diyorum. Bu sizin yolunuz… Kendinize güvenin canım anneler.
