Döngü

İnsan bazen ezbere bildiği yollarda da tökezleyebilir,

Bazen güneş kara görünebilir,

Nefes alıp verir, verir de durup kendini dinlemeyi unuttuğundan kendini ölmüş sayabilir,

Bazen yanlış kapılardan da girer insanoğlu,

Kiminin gücü yeter çıkmaya, kimi tüm ömrünü o yanlış odada geçirir yıllarca,

Farkına varamıyoruz belki de ömür denen sultanın her isteğini yaparken günlerinin sayılı olduğunu.

Unutuyor işte insan bazen yol ezberlemeye gerek olmadığını, 

Güneşin ısıttığını,

Nefes aldığını, yaşadığını unutuyor.

Herkesin bir zamanı oluyor ama biliyorum,

Dur demek için.

Güneşi avucuna doldurmaya çalışıyor sonra,

Döne döne eteklerini açıyor. 

Bir çiçek kokluyor, bir koca nefes Torosları çekiyor içine.

Bir bebeğin ağlamasına şahit oluyor,

Bir köpeğin ulumasına,

Bir sabah ezanı makamı açıyor yüreğini,

Döngü dönmeye başlayınca yaşıyorum ben diyor.

Kaldığı yerden devam edemeyince daha çok tutunuyor belki gördüğü herşeye.

Tökezlediği duvara bile…